Dla mnie każdy powrót z wakacji to jak początek nowego roku.

Właśnie wtedy czuję w sobie największą falę energii do zmian, rozwoju, do działania. Kocham ten moment, kiedy wracam, pełna nowych wrażeń i widzę jeszcze wyraźniej, że moje życie jest dokładnie takie, jak chcę, żeby było. Że to ja wybieram, jak patrzę, czym się karmię, co tworzę wokół siebie.

I właśnie dlatego podróże mają w sobie coś wyjątkowego.

Bo jest coś głęboko prawdziwego w powiedzeniu: żeby zobaczyć swoje życie inaczej, trzeba na chwilę z niego wyjść. Podróże dają właśnie to- dystans, który nie oddala, ale przybliża do tego, co naprawdę ważne. Kiedy wyjeżdżamy, zmieniamy rytm. Wychodzimy z utartych ścieżek, z codziennych nawyków, z przewidywalnych schematów. Nagle zaczynamy patrzeć świeżo, na ludzi, na siebie, na to, co mamy. To, co na co dzień bywa oczywiste, w podróży nabiera znaczenia. Zwykła kawa w porannej ciszy, powolny spacer po nowym mieście, rozmowa z człowiekiem, którego spotykasz tylko raz…

Podróże uczą też pokory wobec świata.

Przypominają, jak różnie ludzie żyją, jak inne mogą być ich wartości, codzienność, marzenia. Ta różnorodność otwiera serce i głowę. Zamiast porównywać, zaczynamy rozumieć. Zamiast oceniać, słuchamy. I jeszcze jedno.

Podróże są też prawdziwym sprawdzianem relacji.

 Zauważyłam, jak zmienia się moje podejście. Kiedyś lubiłam gwar, duże grupy, ludzi wokół. Dziś najcenniejsza jest dla mnie obecność bliskiej osoby, taka prawdziwa, spokojna. Bycie razem bez przymusu, bez presji. Ot, wspólne milczenie, książka na plaży, spokojny spacer z wyboru, bo tak jest dobrze. 

Podróże pokazują, z kim naprawdę czuję się sobą.

Kto wnosi lekkość, a kto ciężar. Uczą, że w relacjach, jak w podróżach, ważne jest to, co autentyczne. A kiedy wracamy… często widzimy, że to, co mamy, jest wystarczające. Albo, że to, co chcemy zmienić, nie wymaga wielkich rewolucji.

Podróże pomagają złapać zdrowy dystans i do siebie i do świata. Uczą wdzięczności, prostoty, odwagi.

Bo może właśnie po to są: żeby przypomnieć nam, że życie jest podróżą. I że najważniejsze nie dzieje się tam, gdzie jesteśmy ale jak patrzymy i czy naprawdę widzimy.